Gospodarowanie nieruchomościami w jednostkach sektora finansów publicznych

Praktyczne wskazówki, pomocne przy podejmowaniu często trudnych i kontrowersyjnych decyzji w zakresie gospodarowania mieniem publicznym

Gospodarowanie nieruchomościami to pojęcie, które od czasu transformacji politycznej i gospodarczej z końca lat osiemdziesiątych i początku lat dziewięćdziesiątych XX w. w Polsce nabierają coraz większego znaczenia i podlegają zarówno teoretycznym, jak i praktycznym przeobrażeniom. Pierwszy raz w kontekście rynkowym odniesiono się do tych pojęć w ustawie z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), regulując jednocześnie w jej treści zasady i przepisy prawa, w oparciu o które to gospodarowanie jest właściwe i zgodne również z zasadami współżycia społecznego.

O ile gospodarowanie nieruchomością stanowiącą własność prywatną z założenia podlegać powinno tylko gospodarce wolnorynkowej i ulegać wpływom i relacjom płynącym z aktualnej sytuacji ekonomicznej, a w efekcie stanowić jedynie źródło przychodu, o tyle celem gospodarowania nieruchomościami publicznymi obok najważniejszego celu – uzyskania przychodu – powinno być również uwzględnianie interesu lokalnych społeczności.

Z uwagi na nierozłączność tych elementów i bezwzględne ich połączenie w przypadku gospodarowania mieniem publicznym, w tym publicznym zasobem nieruchomości, nie od dziś kwestie te powodują spore trudności. Bo jak z jednej strony traktować zasób publiczny jako źródło przychodu i wpływów, i tym samym jako istotny element składowy budżetu tych organów, z drugiej zaś kierować się dobrem i względami społecznymi, które z definicji często wymagają niejednokrotnie decyzji o zaniechaniu bądź odstąpieniu od procedur zagwarantowanych przepisami prawa?

W niniejszej publikacji przedstawiono praktyczne wskazówki, pomocne przy podejmowaniu często trudnych i kontrowersyjnych decyzji w zakresie gospodarowania mieniem publicznym.