W Umarłej klasie Tadeusza Kantora umarli wracają na swoje własne miejsce w szkolnych ławkach. Ławki ustawione są na scenie tuż przed ławkami albo krzesłami dla widzów, zanim jeszcze zacznie się przedstawienie. W ławkach siedzą manekiny chłopców i dziewcząt. Umarli siadają obok samych siebie, obok byłych siebie, obok siebie, którzy byli. Są dwie różne „klasy" przywołane z niepamięci i wywołane (jak uczeń, którego się w y w o ł u j e do odpowiedzi) pamięcią Kantora. Pierwsza klasa - to klasa przed maturą w galicyjskim gimnazjum w małym miasteczku w monarchii austro-węgierskiej w przeddzień pierwszej wojny światowej. Druga „klasa" w tym halucynacyjnym spektaklu Kantora to umarły albo raczej wypalony do imentu etos tego zakątka ziemi, gdzie mieszkali obok siebie Polacy, Ukraińcy i Żydzi.