Konstantynopol, stolica cesarstwa bizantyńskiego – ważne centrum kulturalne, religijne i gospodarcze późnoantycznego i średniowiecznego świata, a do tego miasto szczególnej urody – od dawna znajduje się w obrębie zainteresowań łódzkiego środowiska bizantynistycznego. Ich najbardziej wymiernym efektem są, jak dotąd, trzy książki: Historie konstantynopolitańskie Haliny Evert-Kappesowej (Warszawa 1964), Konstantynopol – Nowy Rzym. Miasto i ludzie w okresie wczesnobizantyńskim, pod redakcją Mirosława J. Leszki i Teresy Wolińskiej (Warszawa 2011) oraz Z badań nad wczesnobizantyńskim Konstantynopolem, w redakcji Mirosława J. Leszki, Kiriła Marinowa i Andrzeja Kompy (Łódź 2011, wydana w „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica” 87).

Prezentowana praca stanowi pewnego rodzaju dopełnienie dwóch ostatnich publikacji, będących efektem projektu badawczego Konstantynopol – Nowy Rzym i jego mieszkańcy (IV – pocz. VII w.), realizowanego w latach 2007–2010 przez Katedrę Historii Bizancjum Uniwersytetu Łódzkiego. Jej autorzy skupili swoją uwagę na stosunku konstantynopolitańczyków do siebie samych, ich postawach w obliczu zagrożeń, jak również działalności poza granicami prawa. Wzmiankowane kwestie z rzadka i pobieżnie podejmowane są w literaturze naukowej, z tego też względu praca stanowi ważny i oryginalny przyczynek do wzbogacenia naszej wiedzy o mieszkańcach bizantyńskiej stolicy w okresie od IV do początków VII wieku.

(…) praca oparta została na bogatym materiale źródłowym oraz na krytycznie wykorzystanej obszernej literaturze przedmiotu. Rzetelna i skrupulatna analiza źródeł czyni zrozumiałymi i przekonującymi tezy Autorów, natomiast tekst poszczególnych rozdziałów książki jawi się jako spójny i logiczny pod względem konstrukcji oraz napisany poprawną i żywą polszczyzną.

z recenzji dr. hab. Jacka Bonarka
(Uniwersytet Jana Kochanowskiego, Filia w PT).