Czy autor jest praworządnym naukowcem, kochającym mężem i troskliwym ojcem, czy też niebezpiecznym psychopatą? Czy byłby w stanie popełnić niektóre z makabrycznych zbrodni, jakie popełniają seryjni mordercy? Łącząc osobiste doświadczenia z wynikami badań naukowych, Fallon opisuje podróż w głąb umysłu. Starając się zrozumieć, jakie czynniki – genetyczne czy środowiskowe – wpłynęły na kształt jego życia, prezentuje własną teorię etiologii psychopatii. Zastanawia się, w jakim stopniu przyjazne środowisko może łagodzić negatywne oddziaływanie genów. Dowodzi, że niektóre psychopatyczne cechy mogą pomóc nam lepiej wykorzystać nasze naturalne predyspozycje, a duża odporność na stres, skupienie na celu, bezwzględność i pewność siebie są wręcz pożądane, by odnieść sukces w dzisiejszym świecie. Osoby mało empatyczne, za to bardzo agresywne, jeśli tylko są dobrze traktowane, mogą pozytywnie oddziaływać na społeczeństwo. Co oczywiste, bywają źródłem stresu dla rodziny i znajomych (tak jak ja), lecz w szerszej perspektywie przynoszą społeczeństwu pewne korzyści. Być może przemawia przeze mnie narcyzm, wierzę jednak, że na spektrum psychopatii znajduje się jedno fajne miejsce. Osoby, które na skali Hare’a uzyskują 25 punktów lub więcej, są niebezpieczne, nam tymczasem potrzebne są takie, które mają punktów 20, te nieco bezczelne, z werwą, z zamiłowaniem do skandali – po to, by podtrzymywać energię ludzkości, umiejętność przystosowywania się i… życie. Osoby takie jak ja. Autor James Fallon– amerykański neurobiolog, profesor psychiatrii, anatomii i neurobiologii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvine. Zajmuje się badaniem mózgu pod kątem – między innymi – czynników genetycznych depresji, schizofrenii, nałogów, zaburzeń językowych i zaburzeń osobowości, inteligencji, świadomości, snu i pamięci emocjonalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują także uwarunkowania genetyczne kreatywności, talentów artystycznych, psychopatologii, zachowań przestępczych oraz świadomości. O psychopatach mówi się, że posiadają pewien szczególny urok osobisty, swego rodzaju magnetyzm dzięki któremu bez trudu zyskują zaufanie i sympatię. Wygląda na to, że opis ten dotyczy Jamesa Fallona, co potwierdzają liczne epizody z jego życia. Jeśli ciekawi was, jak wygląda to w praktyce (...), czytając książkę Fallona możecie posłuchać opowieści o sobie w wykonaniu prospołecznego psychopaty. Książkę czyta się wyjątkowo lekko, trudno się od niej oderwać i naprawdę wciąga. Michał Kosakowski, Neuropsychologia.org Autor przygląda się psychopatii od strony neuropsychologii i genetyki. Analizuje przy tym swoje dzieciństwo i dorastanie oraz przodków, u których rys psychopatyczny był bardziej wyraźny (m.in. mieli oni konflikty z prawem). Szuka wyróżników psychopatii, także tych pozytywnych (urok osobisty), widocznych w codziennym życiu. Wszystko okraszone jest sporą dawką anegdot i ciekawostek i napisane w sposób nie pozwalający oderwać się od lektury, mimo że sporo tu chemicznych nazw neuroprzekaźników i anatomicznych określeń różnych zakamarków mózgu. Wciągnie was, gwarantuje. Polecam! Paweł Górecki - psycholog, psychoterapeuta, redaktor naczelny Magazynu Psychologicznego "Tu i Teraz" „Mózg psychopaty” – tytuł brzmi dość złowieszczo i zdecydowanie zachęca chociaż do wzięcia w ręce. To jeden z niewielu przypadków, kiedy nie zawiedziemy się „chwytliwym” tytułem, czy ciekawą okładką, bo wewnątrz tej książki znajdziemy nie tylko potężną dawkę wiedzy typowo neurologicznej, ale także mnóstwo ciekawych historii, które nieraz przyprawią nas o parsknięcie śmiechem. Maria Nowak, Mała Psychologia