Badania nad chłopską historią i dziedzictwem stały się w ciągu ostatnich kilku lat ważnym nurtem polskiej humanistyki. Wynikają one z potrzeby prowadzenia pogłębionej refleksji nad tą oczywistą – jakby się zdawało – prawdą, że społeczeństwo polskie w przeważającej większości ma chłopskie korzenie. Napisana z metachłopskiej perspektywy książka Jana Wasiewicza wpisuje się w ten nurt w paradygmacie transdyscyplinarnych badań nad pamięcią kulturową, stawiając sobie za główny cel odpominanie wypieranego, zniekształcanego i marginalizowanego losu polskich chłopek i chłopów. Przeprowadzona z wielkim rozmachem, wielowątkowa narracja na temat funkcjonowania w polskim imaginarium chłopskiej spuścizny dotyka takich kwestii jak m.in. „wyciszanie” chłopskich korzeni, błędne koło chłopomanii i chłopofobii, biała plama chłopskiego oporu.