Książka jest próbą szerokiego spojrzenia na edukację. Edukacja postrzegana jest z perspektywy szeroko rozumianej humanistyki. Odwołując się do różnych koncepcji filozoficznych, socjologicznych i antropologicznych zwrócono na występujące w edukacji ostrograniczne zamknięcia. W koncepcjach tych dominującymi kategoriami są kanony, partykularyzm, roszczeniowość , hegemoniczność i wykluczenia. Marginalizowane są takie kategorie jak różnica, dialog czy wtórna symetryzacja . W ten sposób edukacja jedynie obowiązującej prawdy absolutnej przybiera postać dominującą. Wyjścia z tego ostrogranicznego zamykania edukacji upatruje autor książki w edukacji „wspólnoty granic” i edukacji „wspólnoty różnicy”. Edukacja przyjmuje wówczas procesualny wymiar. Granice poznania nie są wyraźnie określone. Jest to perspektywa ujmowania edukacji w szerokim horyzoncie kulturowym . Ten szeroki horyzont ujmowaniu edukacji jest główną tezą książki .