Obszar poststrukturalistycznej filozofii polityki można podzielić zgodnie z różnymi kryteriami. Przyjęte przeze mnie kryterium podziału na ontologię transcendencji i ontologię immanencji stanowi tylko jedną z możliwych systematyzacji. Jego zaletą jest to, że pozwala ukazać zależność między przy-jętymi założeniami dotyczącymi natury bytu, znaczenia podmiotu czy języka a konstruowanymi na podstawie tych założeń teorii polityczności, w których skład wchodzi określenie roli przypisywanej temu, co ekonomiczne, natury działania politycznego czy sposobu konstruowania podmiotu tego działania.
Pierwszym kryterium, które pozwala dostrzec te różnice, jest zagadnienie kapitalizmu. Ontologie immanencji umożliwiają postawienie go w centrum swoich teorii polityczności za sprawą kategorii produkcji, stanowiącej zerwanie z podziałem na gospodarkę i politykę. Umożliwia to ujęcie kapitalizmu na jednej płaszczyźnie, jako systemu zarazem ekonomicznego w wąskim sensie, jak i politycznego oraz kulturowego: maszyny społecznej w rozumieniu Deleuze'a i Guattariego. Dla ontologii transcendencji to, co polityczne i to, co ekonomiczne rządzi się najczęściej odmiennymi, swoistymi prawami; stąd obecne w nich (najbardziej widoczne w teorii Badiou) dążenie do wypracowania teorii prawdziwej, czystej polityki, nie zniekształconej uwikłaniami w to, co gospodarcze; tak pojmowana polityka ma być jedynym remedium na współczesny kryzys działań emancypacyjnych.