Poemat z roku 1603, będący relacją z misji dyplomatycznej Lwa Sapiehy do Moskwy w latach 1600–1601 jest pierwszym spisanym z autopsji świadectwem zderzenia mentalności człowieka reprezentującego kulturę humanistyczną z ówczesną Rosją, sytuowaną przez pisarza na antypodach wyobrażeń o cywilizacji. Jest to próba aplikowania Lukanowego modelu eposu, którego weryzm, aktualność, (pozorna) prostota miały się zalecać szerokiemu odbiorcy, spragnionego wieści ze świata wielkiej polityki.