Tematem niniejszej książki, będącej pierwszym monograficznym opracowaniem problematyki rzymskiej polityki zewnętrznej przełomu II i III wieku po Chr., są relacje pomiędzy starożytnym Imperium Romanum a światem pozarzymskim w okresie rządów cesarza Septymiusza Sewera. Władca ten, panujący w latach 193-211 po Chr., jednym z motywów przewodnich swoich długich rządów uczynił hasło propagatio Imperii, oznaczające stałe dążenie do poszerzania granic państwa rzymskiego. W kolejnych rozdziałach pracy zostały szczegółowo ukazane działania Rzymian zmierzające do urzeczywistnienia tej idei na różnych obszarach rzymskiego pogranicza, poczynając od granicy z Królestwem Partów, poprzez prowincje afrykańskie i naddunajskie, a kończąc na północnych wybrzeżach Pontu Euksyńskiego (Morza Czarnego) oraz północnej Brytanii. Bilans polityki zewnętrznej prowadzonej przez Septymiusza Sewera był niewątpliwie korzystny, a czasy jego rządów powinniśmy uznać za okres szczytowej potęgi Cesarstwa Rzymskiego, którego terytorium osiągnęło wówczas największy w swej wielowiekowej historii rozmiar.