Dominuje klasyczna poetyka, częste dystychy podkreślają śpiewność tej liryki, stanowią udane nawiązanie do tradycji polskiego wiersza. Najważniejszym motywem tej poezji jest wszechogarniająca miłość, zarówno ta matczyna, w której dominuje troska o dobro dzieci, jak i do ukochanego mężczyzny, życiowego partnera. Tej postawy nie potrafią zniszczyć tragiczne wydarzenia, śmierć najbliższych czy przysłowiowe „życiowe schody”. Zawsze bowiem będą to „schody do nieba”. Do tego zwykłego, codziennego, na wyciągnięcie ręki, w którym jest miejsce na romantyczny blask księżyca, podziwianą różę czy oszałamiający erotyczny taniec, jak i do tego, którego prawa określił chrześcijański Bóg. Stąd w tej poezji są obecne nie tylko okolicznościowe wiersze dla bliskich poetce osób, ale i modlitewne apostrofy do Najwyższego. Poza tym to nieustające pragnienie miłości, tej intymnej, osobistej, w której dotyk jest równie ważny jak wypowiadane słowa.