Przedmiotem prezentowanej książki są różne, niekiedy mało znane i oczekiwane, wyobrażenia wieku XIX o dawnej, XVII-wiecznej Republice Niderlandów, jej kulturze i sztuce: mity, stereotypy i toposy. Pytaniem fundamentalnym, na które próbuje odpowiedzieć Autorka, jest kwestia: dlaczego właśnie Holandia XVII. stulecia (sztuka Rembrandta, Vermeera, Halsa i innych "małych mistrzów") stała się przedmiotem tak żywej fascynacji i tak bujnego naśladownictwa bądź nawiązań w czasach Hegla, Taine'a, Burckhardta i Wilhelma von Bode, w epoce romantyzmu, w malarstwie Courbeta, Maneta, Liebermanna i Van Gogha.
Książka, będąca pierwszym w literaturze polskiej i obcej, tak szerokim opracowaniem zagadnienia recepcji holenderskiej sztuki złotego wieku, prezentuje summę wiedzy na temat prądów intelektualnych, estetyki, krytyki artystycznej i zjawisk społeczno-politycznych XIX stulecia - epoki, w której wykreowane zostały kanony arcydzieł i wielkich mistrzów.