Socjopedagogika, będąca dyscypliną z pogranicza pedagogiki i socjologii, określana jest także mianem pedagogiki społecznej, względnie socjologii pedagogicznej. W monografii autor podejmuje kluczowe dla jej podmiotowej charakterystyki kwestie kształtowania się od okresu międzywojennego; linie rozwoju socjopedagogicznej refleksji teoretycznej i badań współtworzących jej rodzimą tradycję, środowiska jej uprawiania i stan aktualnego zaawansowania. Przedmiotowe zainteresowania socjopedagogiki, o których mowa w książce, to przede wszystkim aktualizowanie się (w dynamicznie zmieniających się kontekstach społeczno-kulturowych) procesów socjalizacyjnych w ich odmianie asocjacyjnej i dysocjacyjnej oraz odniesionych do wszystkich wiekowych kategorii osób społecznych i współtworzonych przez nie struktur. To również próba diagnozy doświadczanych we współczesnym społeczeństwie polskim problemów zwanych społecznymi oraz wskazania na wybranych przykładach generowanych przez nie zagrożeń: w wymiarze indywidualnym – witalnych i obyczajowych, a wspólnotowym – jako naruszających praktykowany i utrwalany w społeczeństwie ład aksjonormatywny, ograniczających swobody obywatelskie i szanse egzystencjalne.