Kultura współczesna nas infantylizuje. Z zachowań i sposobów reakcji stosownych dla małych dzieci czyni wzór dla ludzi dorosłych. Z powodzeniem utrwala przekonanie, że nasza hierarchia wartości, potrzeby i sposoby i zaspokajania, wyznawane normy i obowiązujące wzory zachowań, sposób reagowania na doświadczenia życiowe, stosunek do siebie i innych ludzi nie tylko mogą, lecz wręcz powinny być z gruntu dziecinne.
Agnieszka Janiak opisuje symptomy i mechanizmy infantylizacji kultury w odniesieniu do najnowszej prozy polskiej. Czy jedna uznanie figury dziecka za wzorzec osobowy stanowi próbę przezwyciężenia kulturowej niepowagi i egocentryzmu, czy raczej utrwala współczesną tendencję gloryfikacji niedojrzałości?