Dzieło o tytule spornym do dziś, zwane naprzemiennie „Symposium” (Sympozjon), „Caesares” (Cezarowie) albo też „Kronia” czy „Saturnalia”, to zapis poglądu cesarza na to, jaki cesarz być powinien w pryzmacie tego, jakim mu być nie wolno. Autor – niechrześcijanin wychowany w chrześcijaństwie – z przymrużeniem oka poszukuje głębszej prawdy moralnej. W wielu pracach, zwłaszcza historiograficznych, zawarte są informacje dotyczące funkcjonującego w kulturze duchowej i politycznej ideału władcy. Dzieł opisujących władców bezpośrednio jest ledwie kilka, a tylko to jedno napisane jest przez uczestnika wydarzeń i cesarza w jednej osobie, stanowiąc tym samym unikatowe źródło, w którym przedstawione zostały z satyrycznym zacięciem sylwetki wszystkich ważniejszych władców imperium.