Przedwojenny mistrz polskiej prozy fantastycznej w kolejnych opowiadaniach przekonuje, że świat nie ogranicza się do materialnej rzeczywistości.

Poza nim istnieje niedostępny i nieznany dla większości inny wymiar, dziedzina wytworów myśli, odczuć i wyobraźni. Zauważają je tylko nieliczni, ich realność odczuwają szczególnie wrażliwi: pisarze, poeci lub… szaleńcy. Czy zafascynowani tym, co nieuchwytne, zanurzający się w niesamowitym nastroju mrocznych miejsc i opuszczonych domów sami tworzą swymi myślami prześladujące ich zjawy czy też wtedy dopiero je dostrzegają? A może fascynacja jedynie wzmaga wówczas ich wyobraźnię? Tajemnicze zdarzenia, jakie stają się udziałem bohaterów, odsłaniają niesamowite fragmenty rzeczywistości skrywającej się tuż obok codziennego świata zmysłów.

Na wzgórzu róż to zbiór opowiadań autorstwa Stefana Grabińskiego opublikowany w 1919 roku. Dla każdej z krótkich historii tłem jest zwykła scenka z codziennego życia.

Okazuje się jednak, że rzeczywistość jest przesiąknięta pewnym niepokojem — Grabiński chętnie korzysta z takich wątków jak samobójcza śmierć, proroctwa i przeczucia, sobowtóry czy choroby psychiczne. Dzięki takim zabiegom nazywany jest „polskim Edgarem Allanem Poem”, był najpopularniejszym przedstawicielem nurtu fantastyki grozy w Polsce. Zasłynął jako autor mrocznych powieści i noweli, jego bohaterowie konfrontują się nie tylko z tajemniczym światem mar i demonów, lecz także z dwudziestowiecznym światem uwikłanym w nadzieje i niepokoje związane z rozwojem cywilizacyjnym.