W 1653 r. mijało pięć lat od wybuchu powstania kozackiego pod wodzą Bohdana Chmielnickiego, które doprowadziło do ogromnych zniszczeń na Ukrainie i niemalże sparaliżowało politykę zagraniczną Rzeczypospolitej. Wzrost potęgi Kozaczyzny, a zarazem chęć umocnienia jej niezależności od Polski, skłoniły Chmielnickiego do podjęcia próby podporządkowania przyjaznej Polsce Mołdawii. Drogą do tego było wymuszone małżeństwo syna Chmielnickiego z córką hospodara mołdawskiego w 1652 r. Powstała sytuacja nie do przyjęcia zarówno dla Polski, jak i sąsiadów Mołdawii Siedmiogrodu i Wołoszczyzny. W 1653 r. państwa te podjęły wspólną akcję zbrojną przeciw Kozakom, dążąc do ich usunięcia z Mołdawii. Decydujące znaczenie w powodzeniu tej kampanii miał udział dywizji polskiej pod wodzą Jana Kondrackiego, która walnie przyczyniła się do zdobycia bronionej przez młodego Chmielnickiego Suczawy. Akcja ta była jedynym pozytywnym skutkiem nieudanej wyprawy żwanieckiej przeciw Kozakom, która miała zdławić powstanie. Pomimo tego pozostała ona niemal nieznana historiografii, która bazowała na przestarzałych opracowaniach z XIX w. Niniejsza książka, wykorzystująca nowe źródła oraz opracowania zagraniczne, stara się wypełnić tę lukę.