Pierwsza w Polsce rozprawa poświęcona obecności świata zwierząt w literaturze bizantyńskiej. tzn. w średniowiecznej cywilizacji greckiej. Omawiane są w niej inwektywy, pochwały, przysłowia, które oparte są na wartościowaniu odzwierzęcym. Czytelnik będzie mógł się dowiedzieć, czy używane także współcześnie odzwierzęce apelatywy (tak pozytywne, jak i pejoratywne), mają swoich poprzedników w kulturze bizantyńskiej. Osobna część pracy omawia bizantyńskie fabuły, w których zwierzęta pełnią ważną rolę, chociaż nie będą nigdy protagonistami narracji, jak to ma miejsce w literaturze nowoczesnej. Ostatni rozdział poświęcony został zwierzętom „mitycznym” (np. Syreny, smok) i ich postrzeganiu przez Bizantyńczyków.