Narracja autora koncentruje się wokół dwóch nietuzinkowych, czołowych postaci archeologicznego środowiska warszawskiego w tym okresie: Erazma Majewskiego i – chyba jeszcze w większym stopniu – Włodzimierza Antoniewicza.
Tekst opracowania napisany jest znakomitym, barwnym, poprawnym językiem polskim. Jego lektura dostarcza niemałej przyjemności natury literackiej.