Utrzymywanie dyscypliny należy do najważniejszych aspektów funkcjonowania każdego wojska, stąd też brak syntezy poświęconej temu zagadnieniu może budzić szczególne zdziwienie, a zarazem uzmysławiać konieczność jej napisania. Autorzy podjęli się wypełnienia tej luki, prezentując rozwój europejskich koncepcji dyscyplinarnych od starożytności po wybuch I Wojny Światowej. Dostrzegając utrzymujący się aż do wojen napoleońskich dominujący wpływ fascynacji antykiem, wyszczególnili cztery kluczowe zjawiska determinujące rozwój disciplina militaris: wykształcenie się legionów rzymskich, reformy orańskie, powstanie modelu pruskiego i rewolucję francuską.
Autorzy skupili się przede wszystkim na praktyce, w pełni zdając sobie sprawę z okoliczności, że zapewnienie prymatu analizie regulaminów doprowadziłoby do wypaczenia obrazu zjawiska poprzez postawienie znaku równości pomiędzy wizją prawodawców a stanem faktycznym. Z tego względu zwrócili szczególną uwagę na problematykę społeczno-kulturową, starając się nakreślić szerszy aspekt zachodzących przemian, a jednocześnie wskazać pokutujące w historiografii mity.