Autor — dramaturg, pisarz, katolicki działacz polityczny, członek Rady Państwa — prowadził dziennik przez 14 lat. Zamieszczone tam codzienne zapisy stanowią cenne źródło wiedzy o Peerelu lat 50./60. — nie tylko na temat samego Zawieyskiego, jako niezwykłego świadka tamtego czasu, ale także — środowisk literackiego i politycznego, z którymi był związany. Szczególne znaczenie postaci Jerzego Zawieyskiego w środowisku Koła Poselskiego „Znak”, zwłaszcza w kontekście wydarzeń Marca 68, czyni z tego wnikliwego zapisu wyjątkowe świadectwo historii Polski.
Zapiski prowadzone od 1 stycznia 1955 urywają się w kwietniu 1969 — tuż przed ciężką chorobą pisarza i jego śmiercią w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Mają charakter zarówno dziennika intelektualnego — zapisu lektur, przemyśleń, notatek towarzyszących własnej twórczości, opisu spotkań i postaw kręgu pisarzy oraz ludzi Kościoła lat 50. i 60. (m.in. Jerzego Andrzejewskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, prymasa Stefana Wyszyńskiego, ks. Jana Ziei, osób związanych z „Tygodnikiem Powszechnym”), jak i zapisków związanych z życiem politycznym — pokazujących środowisko otaczające go, jako posła, przedstawiciela Koła „Znak” i członka Rady Państwa.

Zawieyski pisał w zeszytach, piórem wiecznym — raz poczynionych zapisków nie uzupełniał i nie poprawiał. Jego Dzienniki są niezwykłym świadectwem epoki „małej stabilizacji”, która nie doczekała się dotąd wnikliwego zobrazowania. Skądinąd to paradoksalne, że tak ważny dokument Polski powojennej pojawia się w całościowym, pełnym wyborze po raz pierwszy.