Książka stanowi rozbudowaną interpretację liczącego niespełna sto wierszy ułamka poezji starogreckiej, słynnej ody Pytyjskiej drugiej Pindara – uznawanej za najbardziej tajemniczy utwór tego przysłowiowo trudnego, hermetycznego poety. Autor interpretacji próbuje w niej wykorzystać te same techniki retoryczne, z których korzysta Pindar, uzyskując dzięki temu swoiste podwojenie sytuacji hermeneutycznej, którą jest każda lektura. Zmienna konfiguracja kontekstu, deformacja struktury semantycznej, symetria i asymetria, rozmnożone odzwierciedlenia i przekształcenia, a zwłaszcza ostentacyjna zagadkowość
i ironia, rytm i arytmia gnom, mitów i elementów tranzytywnych, rozległe, wieloczłonowe metonimie, wreszcie uwagi metatekstowe – pojawiają się po obu stronach interpretacji, która uzyskuje dzięki temu charakter dialogiczny, a nawet osobisty i wręcz intymny.