Tym sercem pisanym listem Autor pragnie oddać hołd człowiekowi, którego podziwiają i kochają wszyscy, niezależnie od przekonań religijnych.
Autor „przypomina” Karolowi Wojtyle poszczególne obrazki z jego ziemskiej podróży: osierocony przez matkę dziewięciolatek, zafascynowany teatrem student, kochający góry wędrowiec, robotnik w fabryce, zwyczajny kapłan, potem biskup, a w końcu papież. Pod wpływem entuzjazmu Paolo Mosca pozwala sobie zwracać się do Ojca Świętego per ty, niemniej jednak czyni to z czułością syna, nazywając Jana Pawła II „swoim drugim ojcem”. „Czuję — twierdzi Autor — że ten list napisały miliony istot rozsianych po całej planecie, które po 26 latach pontyfikatu uważają Jana Pawła II za starszego krewnego, którego się kocha i któremu z radością niesie się pomoc w jego cierpieniu”.
Paolo Mosca ze wzruszeniem przypomina historyczne spotkania Papieża (np. z Fidelem Castro na Kubie), jego pielgrzymki do Fatimy i do Lourdes, podróż z wyznaniem mea culpa do Auschwitz czy modlitwę pod Ścianą Płaczu w Jerozolimie... Jest to list dedykowany człowiekowi, który wygłosił 12 tysięcy przemówień, wypowiedział ok. 15 milionów słów (czyli osiemnaście razy więcej, niż zawiera Biblia), ale najbardziej zapamiętane zostaną prawdopodobnie te trzy: „Pokój”, „Miłość” i owo „Dziękuję” wyszeptane z okna kliniki Gemelli w niedzielę 6 lutego 2005 roku.