Czy w swojej rekonstrukcji dziejów historyk bardziej niż pisarz zbliża się do dawnej rzeczywistości? Dlaczego te same wydarzenia, przedstawione przez jednego badacza jako romantyczna intryga, u innego okazują się tragiczne? Czy historyk nie jest w gruncie rzeczy pisarzem, skoro - podobnie jak on - tworzy swą opowieść ze snów, używając analogicznych schematów narracyjnych? W jaki sposób pisarz wykorzystuje źródła i włącza je do fabuły swojego utworu? A może to właśnie literacka wizja stwarza szansę na przedarcie się przez gąszcz wersji zawartych w źródłach oraz pracach historyków?