Albert Wielki (1193-1280) wstąpił do zakonu dominikanów w 1223 roku, działał jako kaznodzieja i nauczyciel, zwłaszcza w Paryżu i Kolonii, gdzie jego słuchaczem był Tomasz z Akwinu. W latach 1254-1257 był prowincjałem niemieckiej prowincji zakonu. Łączył augustynizm w teologii z arystotelizmem w filozofii. Był płodnym pisarzem. Zajmował się wszystkimi dziedzinami wiedzy, ale zasłynął z badań nad przyrodą.
Dziełko O piętnastu problemach teologiczno-filozoficznych jest polemiką z profesorami Uniwersytetu Paryskiego, tzw. awerroistami łacińskimi, zwolennikami arabskiego filozofa Awerroesa, który poglądy Arystotelesa starał się pogodzić z teologią islamską.