Książka przedstawia polski dwudziestowieczny reportaż podróżniczy z perspektywy fotografii, której obecność w tego typu wydawnictwach została silnie znaturalizowana i dotychczas nie podlegała problematyzacji. Poszczególne rozdziały dotyczą twórczości takich podróżopisarzy jak: Ferdynand Antoni Ossendowski, Ferdynand Goetel, Jan Józef Szczepański, Ryszard Kapuściński i Wojciech Jagielski. W każdym z omawianych przypadków na pierwszy plan wysuwa się nieco inna formuła obecności fotografii w książce: jako ilustracji, motywu podlegającego tematyzacji, jako zjawiska podlegającego dyskursywizacji i intermedialnej reguły organizującej strukturę tekstu. Interpretacja fotografii towarzyszących reportażom pozwala nie tylko opisać świadomość wizualną autorów, ale i zrekonstruować przyświecający im etos podróżniczy. Figury podmiotu-podróżnika (odkrywcy, turysty, reportera) implikują określone modele percepcji i stosunek do Inności, której jednym z najważniejszych nowoczesnych symboli jest Afryka. Analizy osadzone w szerokim kontekście antropologicznym i historycznoliterackim pozwalają na prezentację polskich praktyk podróżniczych i ich dwudziestowiecznej ewolucji na tle zachodniej tradycji podróżopisarstwa (zarówno kolonialnego, jak i postkolonialnego), a także umożliwiają wskazanie podobieństw warunkowanych współuczestnictwem w europejskiej wspólnocie wyobrażeń oraz różnic wynikających z długotrwałego doświadczenia politycznej zależności.