Ze wstępu:

Tekst, który pojawi się na początku tego zbioru, napisałam na przełomie lat 1994/1995, po śmierci Ojca. Czytałam wówczas jego Wspomnienia i pośród wielu rzeczy, które mnie uderzyły, zastanowiła mnie również ich drobiazgowość. Pomyślałam, że ja spróbuję napisać o swoim życiu inaczej: bardzo krótko, tylko to, co najważniejsze, z poszanowaniem czasu czytelnika.

Powstał tekst niezwykle emocjonalny, gdzie ze szczeliny otwartej przez smutek wypłynęła żałoba po moich Psach. Rzeczywiście zwięzły na dwudziestu czterech stronach. Późniejsze życie zaczęło zagęszczać się w mroku: umarły dwa ostatnie psy: Zadra i Shy, zmarła Matka, odeszłam z pracowni malarskiej i rozstałam się z Jankiem, nie wygrałam batalii o jego zdrowie. Rzeczywistość powoli stawała się nie do udźwignięcia, coraz więcej miejsca wypełniała fantastyka, uciekłam w świat psychozy. Spędziłam pięć miesięcy w szpitalu psychiatrycznym, przeżyłam lata depresji. W tej pustyni, gdy z upartym trudem przebijałam się przez dzień od rana do wieczora, ratunkiem były książki, później pies. Przeczytałam wiele biografii: taterników, naukowców, malarzy, pisarzy, filmowców, lekarzy, księży. I powoli zaczęła świtać w mojej głowie myśl, że przecież taśma mojego życia też jest interesująca. Że można coś uszczegółowić, coś dodać do tekstu, który już powstał. Ustawiczne zmaganie się z rzeczywistości z wyobraźnią, siły ze słabością, patologii - która była we mnie i w otoczeniu - z wyrafinowaną kulturą. Światło, cień, Dobro, zło, ciekawe.

Postanowiłam spróbować dać świadectwo tej walce, temu obrazowi - barwnej gąsienicy zaatakowanej przez mrówki - który nieraz przesuwał mi się przed oczyma. I to jest właśnie ta próba.