Nie tylko w pierwszym dziesięcioleciu twórczości Bernhard uważał się przede wszystkim za poetę. Tylko pozornie odwrócił się od liryki na kolejne dwadzieścia lat, gdyż nadal pracował nad dawnymi wierszami, których trzy tomy wznowił w latach osiemdziesiątych. Niestety, przeszły one bez echa, utrwalając wizerunek autora, który zaistniał dzięki powieściom i krótkiej prozie. O Bernhardzie poecie już zapomniano. Niesłusznie. Jak pisali krytycy, „zmierzwione mroki prozy Thomasa Bernharda można przeniknąć tylko, znając jej pochodzenie, wielki przełom liryczny”. Oraz, zgodnie z powszechną formułką: „W poezji Bernharda są już obecne wszystkie późniejsze tematy”.

W tym dwujęzycznym tomie znalazły się wiersze ze zbiorów: „Na ziemi i w piekle”, „Za drzewami jest inny świat”, „Wypalone miasta”, „Noc, która przeszywa mi serce”, „Śmierć i tymianek”, „Powrót do miłości|”, „In hora mortis”, „Pod żelazem księżyca”, „Pomyleńcy. Więźniowie”, „Ave Vergil”.