Sytuując empiryczne studia przypadków w szerszym kontekście rozważań nad postmodernizmem i zmianą kulturową, autor odrzuca taką perspektywę studiów kulturowych, która usiłuje „odczytać" subkultury jak teksty. Opierając się na licznych wywiadach z osobami ubierającymi się w sposób, który można określić jako niekonwencjonalny pod względem stylu, pragnie on zamiast tego ustalić, czy współczesne subkultury wykazują nowoczesne bądź ponowoczesne wrażliwości i formy. Przekonująco dowodzi, że marny do czynienia z jednymi i drugimi - naciskowi na ponowoczesny hiperindywidualizm, płynność i fragmentaryczność towarzyszy modernistyczne podkreślenie autentyczności i ukrytej istoty. Obserwacje te pozwalają stwierdzić, że kultura klasy pracującej jest przesiąknięta wartościami romantycznego libertarianizmu, a rozróżnienie na indywidualistyczne kontrkultury klasy średniej i kolektywistyczne subkultury klasy pracującej było do tej pory zdecydowanie wyolbrzymiane.