Kraków w latach 1945–1947 odbudowywał się po tragicznym czasie wojny i okupacji. Krakowianie z jednej strony mieli nadzieję na przywrócenie dawnego kształtu i wielkości miasta, a z drugiej na odtworzenie przedwojennego stylu życia, zarówno w powszednim, jak i świątecznym wymiarze. Nie było to łatwe zadanie. Straty policzalne (zniszczenia materialne, utrata części trwałego majątku przemysłu, rabunek dzieł sztuki) oraz te niepoliczalne (cierpienie, zerwane więzi rodzinne, sieroctwo społeczne, zbyt wczesne dojrzewanie, utrwalanie patologii) stawiały krakowianom po wojnie nowe, niespotykane dotąd wyzwania. Większość mieszkańców cieszyła się jednak, że przeżyła i przetrzymała te ciężkie chwile.
Mieszkańcy powojennego Krakowa z niepokojem obserwowali przemiany w mieście – monopolizowanie władzy przez komunistów, brutalną likwidację oporu społecznego, cenzurę, inwigilację i propagandę. Dość długo utrzymywał się lęk o codzienną egzystencję – terminową i godną pensję, możliwość zakupu niezbędnych towarów czy zdrowie. Nastroje poprawiała działalność licznych instytucji kulturalnych i artystycznych, możliwość zabawy czy spędzania czasu z rodziną w dni wolne od pracy. Chęć powrotu do normalnego życia, obawy, a także i sprzeciw determinowały stosunek do nowej rzeczywistości politycznej.


Dr Agnieszka Chłosta-Sikorska jest absolwentką historii oraz politologii i nauk społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. W roku 2007 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych. Jeszcze w okresie studiów podjęła pracę zawodową jako nauczyciel historii oraz wiedzy o społeczeństwie w szkole gimnazjalnej i ponadgimnazjalnej. Od 2009 roku jest związana z Uniwersytetem Pedagogicznym w Krakowie, gdzie pracuje w Katedrze Edukacji Historycznej Instytutu Historii i Archiwistyki. Autorka jest członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, Komisji Historii Kobiet Komitetu Nauk Historycznych PAN oraz sekretarzem Olimpiady Historycznej Komitetu Okręgowego w Krakowie. Jej zainteresowania naukowe obejmują zagadnienia z pogranicza historii, politologii i nauk społecznych. W ostatnim okresie jej aktywność naukowa koncentruje się na problematyce życia codziennego w powojennym Krakowie, ze szczególnym uwzględnieniem roli prasy kobiecej w procesie zachodzących przemian.