Monografia zawiera nowatorskie ujęcie problemu relacji między stwarzaniem a komentowaniem literatury od strony estetyki literackiej i performatywnej u trzech twórców: Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusza Kantora i Tadeusza Różewicza. Pojęcie literatury łamiącej granice sztuk i zacierającej bariery dyscyplin pokazane zostało jako historia performatywnie rozwijającej się formy zawieszonej między projekcją a niezrealizowaniem.