Autorzy monografii wyrażają nadzieję, że analizy i refleksje zawarte w tomie staną się zaczynem do debaty o kształcie prospołecznego modelu aktywizacji i szansach jego upowszechnienia w naszym kraju, ale także do oceny dotychczas prowadzonych działań aktywizujących. Innymi słowy, autorzy podejmują wyzwanie przemyślenia na nowo (rethinking) polskiego modelu aktywizacji, z intencją nadania mu jednoznacznie prospołecznych rysów, przy uwzględnieniu zarówno obywatelskich uprawnień, których gwarantem powinno pozostawać państwo, jak i obywatelskich zobowiązań jednostek wobec społeczności, bez których społeczeństwo (na poziomie makro) i społeczności (na poziomie mezzo) pozostają jedynie niezintegrowanymi zbiorowościami terytorialnymi, niezdolnymi (z racji deficytu spójności społecznej) do działań inkluzyjnych. Ujmując to najkrócej, w podejściu prospołecznym chodzi o wzrost podmiotowości jednostek i zarazem spójności społecznej, a aktywność ekonomiczna osób słabszych jest jednym z przejawów (potwierdzeń) efektu empowerment, a nie celem interwencji publicznej. Przejawem, dodajmy, pożądanym, ale bynajmniej nie przesądzającym o celowości i „sukcesie” wsparcia aktywizującego, które jest tutaj orientowane na urzeczywistnienie aktywnego obywatelstwa społecznego, rozumianego jako stan możliwie pełnego uczestnictwa jednostek we wszystkich sferach życia społecznego.