Lata trzydzieste XX w. to okres wzrostu napięć i zaostrzania się problemów w polityce zagranicznej i wewnętrznej wielu państw. Na forum międzynarodowym szeroko dyskutowane było m.in. położenie ludności żydowskiej, które za sprawą kryzysu gospodarczego, rosnącego antysemityzmu i antyżydowskiej polityki Adolfa Hitlera nieustannie się pogarszało.
Jak do tego problemu odnosiła się polska dyplomacja pod kierownictwem Józefa Becka? Czym dla niej była „kwestia żydowska” i jakie działania w związku z nią podejmowała?
Prezentowana monografia ukazuje złożoność tego problemu w rozumieniu polskiej dyplomacji, jego zależność m.in. od traktowania kwestii mniejszościowej przez Ligę Narodów, sytuacji uchodźców z III Rzeszy, a także „kwestii palestyńskiej” i, co za tym idzie, polityki brytyjskiej. Autorka w zajmujący sposób przedstawia rosnącą rolę emigracji jako coraz mocniej promowanego rozwiązania dla „kwestii żydowskiej” i trudności, jakie napotykała taka polityka w ostatnich latach przed wybuchem wojny.