Rozległe zainteresowania Edwarda Abramowskiego, obejmujące poza filozofią psychologię, socjologię, biologię i praktyczne kwestie organizacji życia społecznego, podporządkowane były idei przemiany ludzkości. Socjalistyczno-anarchistyczna utopia wspierana była koncepcją człowieka jako silnej indywidualności, wchodzącej w dobrowolne, braterskie więzi z innymi. Jednocześnie obraz tego, czym jesteśmy, czym możemy być i co powinniśmy z siebie uczynić, kształtowany był tu w polemice z paradygmatem pozytywistycznym. Kładąc nacisk na aktywność podmiotu poznającego, uzupełniając marksistowski naturalizm filozofią praktyki, formułując własną teorię podświadomości, opisując miejsce człowieka w procesie ewolucji przyrodniczej, proponując ideał autokreacji indywidualnej oraz koncepcję nadczłowieka, Abramowski tworzył projekt samorealizacji jednostkowej i społecznej. Książka jest próbą całościowego ujęcia filozofii człowieka, wyłaniającej się z szeroko zakrojonych poszukiwań Abramowskiego. Autorka sytuuje je na tle przełomu XIX i XX wieku – czasów popularności idei psychiki nieświadomej, wiary w dziedziczenie cech nabytych, nowych koncepcji estetycznych i religijnych, sporu o paralelizm psychofizyczny.
Dzięki skrupulatności i dociekliwości autorki kolejna na polskim rynku praca o Abramowskim jest zdecydowanie godna polecenia.