Kolejny tom serii naukowej potwierdza najwyższy poziom badań w naukach społecznych, przewyższając swoją jakością wiele fragmentarycznych i jedynie doraźnych temporalnie diagnoz socjologicznych czy psychologicznych. Cały zespół naukowców z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu, którym kieruje prof. dr hab. Maria Dudzikowa, powinien więc mieć zasłużoną satysfakcję, przetarł bowiem drogę do postrzegania nauk pedagogicznych nie tylko jako równoważnych, ale także często realizujących projekty badawcze na wyższym poziomie niż nauki z nimi współdziałające. Na tym przykładzie widać nie tylko interdyscyplinarność, ale także transdyscyplinarność podejścia badawczego pedagogów. Ostatnią część studium dociekającego prawdy o polskiej rzeczywistości edukacyjnej, poprzez żmudne analizy wyników pasjonujących i rzetelnych badań empirycznych, stanowi jej odsłona hermeneutyczna w eseju Marii Dudzikowej. Jest to wyjątkowa, a w przypadku Autorki nie pierwsza przecież – próba „eseistycznego demontażu złudzeń”. [...] Maria Dudzikowa znakomicie rekonstruuje wojnę nie tylko metafor – w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: uniwersytet jako... co? Pokazuje kontekst kulturowy życia młodego pokolenia i świata nauki, ale i jako pedagog słusznie upomina się o to, by nie poprzestawać na wnioskach z diagnoz empirycznych, tylko by poszukiwać także odpowiedzi na pytania prognostyczne: co dalej?
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego