Szkoła przekazuje następnym pokoleniom kulturę i tym samym wzmacnia lub osłabia nierówności społeczne.
Polityka edukacyjna staje się więc polem ścierania się interesów klasowych.
Jednocześnie relacje klasowe nierzadko przesądzają o sukcesie bądź porażce reform oświatowych.
System edukacyjny odgrywa kluczową rolę w procesie odtwarzania struktur władzy i społeczeństwa.
Za sprawą symboliki, którą nasycony jest program nauczania, państwo przestaje być zbiorem instytucji i staje się wyobrażoną całością.
Szkoły, przedszkola i świetlice stanowią „naczynia włosowate” państwa i mogą (re)definiować wspólnotę.
Odwołując się do koncepcji zarządzania publicznego, etnografii państwa i socjologii Pierre'a Bourdieu,
Przemysław Sadura śledzi związki między państwem, szkołą i strukturą klasową.
Na podstawie analiz teoretycznych i wyników własnych badań, opisuje kolejne próby reformowania oświaty,
traktowanej jako mechanizm reprodukcji społecznej.