Naszym celem było wysłuchanie opowieści uchodźczyń po to, aby spróbować zrozumieć, jak doświadczają one swojej ucieczki, traumy i aktualnej sytuacji oraz jakie sensy im nadają. Pozwoliło nam to na odejście od – powszechnego w literaturze – ukazywania uchodźców jako jednorodnej grupy, posiadającej podobne doświadczenia, i skoncentrowanie się na indywidualnych historiach, zawierających osobistą perspektywę, uwzględniającą „domowe narracje”. W innej perspektywie te narracje mogą być postrzegane w kontekście konfrontacji z doświadczeniami, lękami i marzeniami jednostek, które „zwykle są niewidoczne”, a ich historie są nieznane. Stanowią one impuls do refleksji nad problemem uchodźstwa, ale także nad naszymi wyobrażeniami, lękami i nadziejami.

W   trakcie   wywiadów   podjęte   zostały   absolutnie   kluczowe   problemy związane z uchodźstwem Ukrainek do Polski. Dotyczyły one doświadczeń ich wcześniejszego życia w Ukrainie, tragizmu i przeżyć związanych z rosyjską agresją, decyzji o ucieczce, a także podróży do Polski. Ponadto wiązały się one z ich pobytem już w Polsce, z rozpaczą i tęsknotą oraz dążeniem do odnalezienia się w nowej sytuacji życiowej, których jedną z konsekwencji była pewna rekonstrukcja kobiecości. W wywiadach poruszyłyśmy również kwestie sytuacji mieszkaniowej i zawodowej uchodźczyń, edukacji ich dzieci oraz postrzegania Polski i Polaków. Wreszcie – starłyśmy się zrozumieć, jak uchodźczynie odbierają doświadczenie uczestnictwa w samym wywiadzie, w którym brały udział.

Część badawcza, zawarta w ósmym, bardzo obszernym rozdziale książki, poprzedzona jest częścią teoretyczną, na którą składa się siedem rozdziałów.