Z wyglądu raczej korpulentny, czasami nieco garbaty, a niemal zawsze niezgrabny i pokraczny, kolorem wahający się pomiędzy odcieniami żółci, czerwieni i fioletu, ziemniak jest jednak istotnym brylantem wśród warzyw. Łatwa w uprawie i przechowaniu, obdarzona niepowtarzalnym smakiem i otwarta na wszelkie kulinarne fantazje bulwa jest rośliną o tysiącu twarzy, a każda z nich jest równie wyśmienita i ceniona w sztuce kulinarnej na całym świecie. Sposoby przygotowania są niemal nieograniczone: ziemniaki można podawać gorące lub na zimno, obrane lub w mundurkach, w całości lub w kawałkach, doprawione lub zupełnie bez przypraw. Można gotować je w wodzie i na parze, piec w piekarniku, bądź smażyć na patelni lub w głębokim tłuszczu. Można jeść je same, jak również w towarzystwie licznych dodatków – stanowią bowiem godną oprawę dla każdego kulinarnego arcydzieła. Academia Barilla, czyli międzynarodowy ośrodek starający się o spopularyzowanie kuchni włoskiej, wyselekcjonował 50 przepisów zawierających ziemniaki. Niektóre z nich to klasyczne potrawy z „Bel Paese”: gatto di patate (tort ziemniaczany), właściwy dla regionów Kampanii i Kalabrii, trenette z sosem pesto, typowe dla Genui ziemniaki z zielonym groszkiem, czy charakterystyczne dla Frulli-Wenecji Euganejskiej ziemniaczane fricos. Pozostałe receptury powstały poprzez kompozycję walorów niezwykłej bulwy z innymi klasycznymi składnikami kuchni trzech barw: serami w rodzaju montasio i parmezanu, przetworami mięsnymi, jak boczek lub kiełbaski cotechino, a także z orzechami włoskimi, prawdziwkami oraz baccalą. Niektóre dania, jak wywodzące się z Rosji bliny lub szwajcarskie rosti, nie są częścią kulinarnej historii Włoch. Mimo to Academia Barilla wybrała je przez wzgląd na ich najważniejsze założenia: umiłowanie dla podstawowych składników, elegancję zrodzoną z prostoty, wyjątkowe możliwości, a przede wszystkim radość z dzielenia się nimi.